Het voor ons zo bekende beeld van een droog en stoffig Afrika is totaal verdwenen. Grote modderpoelen, plassen en kuilen vol bruin water hebben het bekende beeld van Afrika weggevaagd. Met name de avonden en nachten zijn erg nat. Zware onweersbuien wisselen af met mega regenbuien en er lijkt geen einde aan te komen. De boeren zijn blij, maar als je zo over de velden kijkt, geeft het een trieste aanblik. Water overal. Bomen die tot ver boven hun uitgegroeide wortels in het water staan. De spoorrails naar Thika, weliswaar een oud spoor, is verdwenen onder de watermassa. Duwkarren blijven steken op de weg en iedereen probeert zijn weg door het water te vinden. Het water van de rivier die vlak voor Donyo door het landschap kronkelt, is een kolkende watermassa geworden en het water is overal over de wal heen gekomen en staat inmiddels zo hoog dat het bijna tot aan het brugdek komt. Ook Anthony, een van onze sponsor kinderen uit Baringo, moest door de bergen vol blubber en water zijn weg naar beneden vinden.

Zestien jaar, een lieve bescheiden jongen die nu al meer dan twee maanden van de ene dokter naar de andere wordt gesleept. Oorzaak? Een abces op de kwab van zijn schildklier. Het abces groeit en hij heeft er veel pijn aan en daarnaast kan hij nagenoeg niets meer eten.
Begin februari hebben we hem laten onderzoeken en zijn vervolgens bij het ziekenhuis in Thika terechtgekomen. Helaas is de betrokkenheid van de artsen niet zo groot en werd hij van de een naar de ander gestuurd maar wel met verzoek of we maar even het consult wilden betalen.
Ik was het meer dan zat. Dit schoot niet op en om opnieuw daarheen te gaan met het risico om weer naar een ander te worden doorverwezen, werd me te veel en ik besloot om samen met Margaret (DISC) hem mee te nemen naar Kenyatta National Hospital in Nairobi. Een goed bekend staand ziekenhuis en ik had daar wel meer vertrouwen in. Zo gingen we dus maandag op pad. Het had die nacht weer vreselijk geregend en geonweerd en het had Anthony twee uur gekost om van het hutje van zijn oma hoog in de bergen, naar beneden te komen. Om zes uur was hij vertrokken. Om half elf waren we in Thika en hebben we vanwege de hevige regenval maar een taxi naar Nairobi genomen. Het reizen met een overvolle matatu en alle risico’s op de onafgemaakte snelweg was geen prettig vooruitzicht. Anthony was erg stil. Terwijl we stonden te wachten op de taxi ging hij een stukje van ons af staan. Ik liep naar hem toe, hij was bang voor de rit, bang voor het onbekende, bang voor de grote stad, bang voor het grote ziekenhuis. Ik probeerde hem gerust te stellen en heel voorzichtig kwam er een lachje op zijn gezicht. Tijdens de rit fluisterde hij naar Margaret of we niet terug konden gaan. Voor de deur van het ziekenhuis werden we afgezet. Of we eerst een nummer wilden trekken. Fijn, 110 mensen voor ons. Omdat de normale routing is dat je eerst via een casualty dokter wordt doorverwezen naar de juiste afdeling, hadden we achteraan de rij plaatsgenomen. Dit kon uren gaan duren. Ik besloot een poging te wagen en liep naar een van de gastvrouwen en legde zijn situatie uit. Dat we door het radiologisch onderzoekscentrum een verwijzing hadden voor het Thika ziekenhuis en dat hij daar al vijf verschillende artsen had gezien maar dat we daar niet verder kwamen omdat ze niet wisten wat te doen en het niet aandurfden hem te opereren. Gelukkig had ze begrip voor het verhaal en fluisterde me zacht toe dat we naar de E.N.T. (K.N.O.)mochten en daar maar moesten proberen of ze ons zo accepteerden. Ze achtte de kans klein en verwachte dat we binnen no time weer bij haar terug zouden zijn. De wachtrij bij ENT was klein en al snel werden we te woord gestaan. Niks terugsturen, er werd keurig een kaartje aangemaakt en of we daar maar mee naar beneden wilden gaan om een afspraak voor hem in te boeken. Maar vooral ook om de inschrijvingskosten te voldoen. Ook dit verliep zeer voorspoedig en hij wordt nu 7 mei a.s. door een specialist gezien en dan wordt besloten wat de verdere behandeling zal zijn. Blij dat we deze stap genomen hebben.
Omdat het weer hier zo slecht is, hebben we helaas nog geen start kunnen maken met de bouw van zijn kamer. Zodra de wegen omhoog begaanbaar zijn, wordt er met hoge prioriteit een kamer voor hem gebouwd. We hebben hem nog even van sweaters, regenjas en –laarzen voorzien en bepakt en bezakt ging hij achterop de boda boda terug naar huis, wetend dat de laatste paar kilometers door de blubber en over gladde rotsen moest worden afgelegd. Hij weet niet beter en ging zonder gemopper terug. Een pracht jongen die een kans in het leven verdient.

Dinsdag hebben we de kinderen van de oude vader, Waweru Thiongo, bezocht in het kindertehuis Gatanga Furaha Children’s Centre waar ze sinds een week wonen. Op de heenweg hebben we toiletartikelen gekocht die ze nodig hadden zoals zeep, tandenborstel, tandpasta enz. Ook ondergoed, wat kleding, slippers en schoolschoenen hebben we meegenomen. We waren gebeld door de oprichtster van het tehuis en die vertelde dat de kinderen niets hadden. Schooluniformen worden opgemeten en genaaid. Na de vakantie gaan ze over naar de school die vlakbij het kindertehuis ligt. Mary en Samuel hadden zich al helemaal aangepast aan het huis en hadden het prima naar hun zin. Toen ik Samuel vroeg of hij zijn vader miste, keek hij me even aan en toen naar beneden. In eerste instantie wilde hij niets zeggen maar toen ik met hem ging zitten, zei hij heel schuchter dat hij hem eigenlijk niet zo erg miste. Hij had al een vriendje gevonden tussen de kinderen en ook Mary had haar draai gevonden. Vol trots lieten ze ons de bedden zien die Circle4Life gedoneerd heeft aan het kindertehuis. Ook de in februari gekregen posters hingen keurig aan de muur van de eetzaal. Eind volgende week is de inschrijving op de nieuwe school en wordt de vader bezocht en krijgt hij voedsel. De vader heeft de kinderen al diverse malen bezocht in het kindertehuis.

Woensdag was een lange moeizame dag. Het begon met de rit van Thika naar Baringo door Margaret (DISC). Zij was om acht uur vertrokken om de moeder van Hellen op te halen. We zouden met haar naar het ziekenhuis gaan omdat ze al enige tijd erg ziek was. We hadden dit van Hellen gehoord op het Seminar wat DISC georganiseerd had voor de jongeren afgelopen weekend. Door de regen is de weg naar de hutten nauwelijks begaanbaar. De boda boda die Margaret bracht, bleef steken en er zat niets anders op dan te lopen. Om elf uur werden de hutjes bereikt en twee uur later waren ze bij de weg waar ik zou instappen. Door naar het ziekenhuis. Dat ik geen fan ben van overheidsziekenhuizen weet u ongetwijfeld en ook nu werd ik weer gesterkt in mijn gevoel. We meldden ons bij de inschrijfbalie en na betaling konden we door naar de wachtrij voor de dokter. Na een half uur wachten bleek dat we eerst bloeddruk moesten meten. Alleen was er niemand. De dames en heren waren met lunchpauze. Een wel heel erg lange lunchpauze en na bijna een uur kwamen er drie mensen aangesloft. Het was daarna snel gebeurd en dus weer door naar de wachtrij bij de dokter. Helaas, achteraan aansluiten. Zucht. Ook nu weer wachten en inmiddels begon de lucht weer donker te worden, er was zwaar weer op komst. Door naar het laboratorium en daar weer wachten op de uitslag. En nog een keer terug naar de dokter. Nu ging het iets sneller en om half vijf stonden we met recept buiten. Of Catherine droog thuis gekomen is, is de vraag.

Catherine bleek malaria te hebben en kreeg de zwaarste pillen hiervoor voorgeschreven. De apotheek van het ziekenhuis bleek maar de helft van de medicijnen te hebben en dus moesten we nog op zoek naar een apotheek. Inmiddels begon het weer te regenen en het vooruitzicht dat ze in de regen terug moest de berg op was niet erg aanlokkelijk. Bij de supermarkt nog even snel regenjassen voor haar en haar dochter Hellen gekocht en voordat de bui losbarste zaten we in de matatu terug. Ik naar Kwa Heri en zij naar Donyo Sabuk om van daaruit achterop de boda boda terug te gaan naar huis. Ook voor haar geldt dat zodra de regenperiode voorbij is, we gaan kijken wat we kunnen gaan doen om haar huisje veilig te maken en om te zorgen dat de kinderen in een bed kunnen slapen in plaats van op de koude, vochtige grond.