De afgelopen week stonden er weer de nodige bezoeken aan gezinnen in de agenda. Onze week vorige week zondag met een bezoek aan de kleine GraceMary, de baby uit het gezin van Doughlas. Baby is ze inmiddels officieel niet meer want de dreumes is bijna anderhalf. Helaas is ze door haar extreme ondervoeding  nog steeds niet op het niveau wat ze met haar leeftijd zou moeten hebben. GraceMary heeft net leren zitten en haar eerste tandje is net doorgekomen. Omdat de situatie thuis niet veilig is voor haar, blijft ze voorlopig bij Community of Hope, een opvanghuis wat door zusters van een kerkgenootschap wordt gerund. Wij blijven haar voorlopig ondersteunen met speciale voedingssupplementen en hebben het tehuis een staafmixer geschonken zodat ze eten en fruit voor haar kunnen pureren omdat ze niet in staat is om te kauwen.

Maandag 29 oktober zijn we met de matatu naar Gatanga gereisd. Een weerzien met de oude vader. Inmiddels 81 jaar oud en helaas hebben we moeten constateren dat deze man wel heel snel ouder wordt. Zo liep hij een half jaar terug nog goed, nu is het een oude gebogen man met een getekend gezicht. Zijn haar is volledig grijs en hij leeft onder zeer povere omstandigheden. Zijn gezondheid laat het niet toe om nog te werken op dit moment en toch ziet hij kans om zijn kinderen geregeld te bezoeken bij Gatanga Furaha Children’s Centre. Zelfs het weinige wat hij heeft deelt hij. De bananen gaan mee naar het kindertehuis en ook nu bij ons bezoek wachtte ons een verrassing. Hij wist niet dat we zouden komen maar had een stoel van bamboe laten maken voor het geval ik weer bij hem langs zou komen. Dit moet hem een fortuin gekost hebben. Hij fokt inmiddels kippen en bezit nu een haan en acht kippen. Twee waren er gegrepen door een kat uit de buurt en hij laat ze nu niet meer loslopen. We hadden voedsel voor een maand voor hem meegenomen en meteen kwam hij met een glazen pot met eieren aan. Ik zou vijf eieren van hem krijgen omdat hij vond dat dit het enige was wat hij terug kon doen. Ik heb hem verteld dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om het enige eetbare wat hij zelf heeft, aan te nemen en heb er voor bedankt. We gaan hem binnenkort helpen met het opknappen van zijn huisje. Voorlopig een noodoplossing want zo kan het niet langer. De muren staan op instorten en ook het dak is lek aan alle kanten. Hij gaf bij Margarete, onze maatschappelijk werkster van DISC, dat hij bang is om te gaan slapen. Bang dat zijn huisje instort en hij onder het puin terecht komt. Hij verdient nog een aantal rustige jaren en daarom gaan we deze oude man helpen. Hem en zijn kinderen. Samen met u!
De kinderen doen het goed in het kindertehuis en ook op school zijn er geen problemen meer.

Op dinsdag hebben Margarete en ik als trainee meegedraaid in het programma van Watoto Wenye Nguvu op gebied van micro financiering. Samen met Kim Rigamuh hebben we een nieuw opgestarte groep in Donyo Sabuk bezocht. We hebben gevolgd hoe dit is opgezet en hoe er gewerkt wordt  te leren wat een project rond micro financiering inhoudt. Ook gaat er bij een volgend bezoek gewerkt worden met de organisatie Faulu, een grote organisatie die zich bezighoudt met microfinancieringsprojecten. Wellicht dat deze kennis ons later van pas kan komen.
In de middag zijn we de bouwwerkzaamheden bij Catherine gaan bekijken. Catherine, de alleenstaande moeder met vijf kinderen woont hoog in de bergen bij Baringo. Op de boda boda(brommer) vertrokken we vanuit Donyo Sabuk. Een vreselijke rit, de rijders kozen een niet erg prettige route en we stuiterden en slipten over de zandwegen die al kort daarna overgingen in flink stijgende kleipaden met overal uitstekende rotsen, doornstruiken, gaten in de weg en modder. Deze weg hadden we nog nooit eerder zo ver achterop een brommer gevolgd en toen we bijna onderuit gingen ben ik afgestapt. Na heel veel overtuiging door de andere berijder ben ik bij hem opgestapt en zijn we nog een flink eind omhoog gegaan. Het laatste stuk hebben we klimmend afgelegd. Onze inspanningen werden beloond, de fundi was bezig met de laatste afwerking van de rode cement vloer in beide kamers.

Het huis ziet er super uit. Tot zaterdag moet het drogen en daarna mag Catherine met haar kinderen van de oude keuken naar het nieuwe huis verhuizen. We hebben haar voedsel gegeven voor de komende weken en Catherine zelf was al druk bezig met het uitzetten en bewerken van haar land en gaat komende weken de door Circle4Life geschonken zaden zaaien. Ze is bezig met het maken van afzettingen tegen buffels en was hevig ontroerd toen ze de groente zag. Ze heeft met haar hand op haar hart beloofd dat ze het gaat redden. Volgende week zaterdag gaan we haar verrassen met een cake in hartvorm om haar huisje officieel te openen.

De kroon op ons werk was het bezoek aan de moeder van Peter Mutiso, het gezin wat zo belangrijk was bij het ontstaan van Circle4Life. In augustus 2011 zijn we met counselling en voorlichting begonnen met dit gezin, de huisjes werden opgeknapt. Van ijzeren golfplatendaken voorzien en deuren met een slot. Er werd voorlichting gegeven over bewerking van het land en het houden van kleinvee. Al eerder konden we melden dat deze moeder een enorm doorzettingsvermogen heeft maar deze woensdag wachtte ons een heel ander beeld dan we verwacht hadden. Na een rit met de matatu over vreselijke zand- en kleiwegen en vol gaten, kuilen en rotsen kwamen we een uur en kwartier later aan bij de school van de kinderen. In april gingen alleen Peter en Ndoki nog naar school. Nu bleek dat ook de jongere broertjes Anthony, Joseph en Steven inmiddels naar school gaan. Helaas bleek er een kleine achterstand in het lesgeld te zijn en na overleg met het hoofd van de school hebben wij deze kosten voldaan, in totaal 300 shilling, iets minder dan 3 euro voor een heel termijn. De resultaten op school zijn goed en na de jongens gezien te hebben, togen we op weg naar de hutten hoog in de bergen. Vanaf de school zijn ze nauwelijks te ontwaren en na een klim- en klautertocht van ruim drie kwartier kwamen we puffend aan bij de plek waar de huisjes stonden. Met recht stonden want van de twee huisjes, keuken en toilet, stond er alleen nog een huisje, de rest was met de grond gelijk gemaakt en het toilet van riet en palmbladen had plaats gemaakt voor een uit stenen opgetrokken hokje met dak. Verderop de berg stond een huis wat bijna af was en er was een keuken gebouwd waar nog niet alle riet op het dak lag. Het meisje Joyce en haar iets oudere broertje liepen rond. Het bleek dat de moeder weer samen was met de vriend die in december nog was weggestuurd omdat hij niet overweg kon met de oudste zoon. Dit blijkt inmiddels bijgelegd te zijn en hij is weer bij haar ingetrokken. Hij werkt als assistent van een fundi en heeft samen met de moeder zijn kwaliteiten gebruikt om het oude huis af te breken en hiervoor in de plaats een twee kamerhuis te bouwen. Compleet met ontluchtingsrooster voorzien van gaas, luiken en deur. Helaas bleken de aanwezige golfplaten niet toereikend en ligt er op de voorste kamer geen dak nog. In een eerder verzoek hadden we sponsoring van een nieuw huis afgewezen omdat deze moeder prima in staat is om het zelf te doen en hebben we aangeboden de dakplaten te sponsoren als blijk van onze waardering voor haar inzet. Maar onze verrassing werd nog groter toen we hoorden dat ze een tweede shamba, veld, had gehuurd om zo meer bonen en mais te verbouwen. De geiten hebben inmiddels twee jongen en er loopt nog een kip met jongen rond. De komende week wordt er gezaaid en dan gaan ze er weer volop tegen aan met het verbouwen van mais en bonen. De moeder was hout aan het zoeken toen wij aankwamen en haar zoontje ging haar halen. Toen ze eindelijk kwam, bleek de buurt, zoals wel vaker, uitgelopen om te zien en te horen waarom wij er waren. Maar de buren kwamen van een koude kermis thuis want hen werd kordaat door de moeder een veeg uit de pan uitgedeeld. Het blijkt dat de koeien en geiten van de buren regelmatig loslopen in de bergen en dus ook de shamba van de moeder kaalvreten. Ze werd vreselijk boos en riep tegen hen dat ze hun beesten vast moesten zetten omdat zij geen gras eet en haar kinderen ook niet. We hadden wel de indruk dat de boodschap aankwam bij de buren. Kutika, de moeder van Peter, gaat het redden. Wat een doorzettingsvermogen. Maandag worden de dakplaten door Victor van DISC afgeleverd en worden de schooluniformen voor de drie laatste kinderen opgemeten. Dit is onze laatste sponsoring aan dit gezin. We zullen ze nog een keer in de drie maanden bezoeken en als het blijft gaan zoals het nu is dan nemen we spoedig afscheid van hen. Een gezin om trots op te zijn, een moeder die vecht voor een toekomst voor haar negen kinderen. Een voorbeeld van hoe het kan en moet!
Dankzij uw hulp hebben we dit mogelijk kunnen maken en we zijn er trots op dat we dit samen hebben kunnen realiseren. We hopen dat er nog veel gezinnen als deze mogen volgen.


Onze kleine Felix heeft een korset. Donderdag 25 oktober zijn we weer terug geweest naar het rehabilitatiecentrum in Ol Kalou. Ons bezoek aan deze kliniek resulteerde vorige week in de mededeling dat het ventje wat met een open ruggetje is geboren, nooit zal kunnen lopen en om scoliose te stoppen, moet hij een korset gaan dragen. Een taxi rit van ruim vier uur heen en daarna ook weer terug. Het bezoek aan de werkplaats en de arts nam niet meer dan 10 minuten in beslag en met korset om ging Felix mee terug. Dat het niet prettig aanvoelt nog is begrijpelijk, het is een stoffen korset met metalen baleinen die zijn ruggenwervel zo recht moet houden. Het zal zeker wennen zijn voor hem en de baleinen onder zijn dunnen armpjes irriteerden hem mateloos. Het zal een paar dagen duren maar zijn moeder neemt het heel serieus en we zijn ook hier ervan overtuigd dat het gaat lukken. Margarete Njeri gaat binnenkort de afspraak maken met de aanbevelingsbrief voor een intake gesprek op Joytown Primary School, een basisschool in Thika voor gehandicapte kinderen. Totdat hij hier aangenomen kan worden, gaat DISC hem de basis kennis bijbrengen voor de Nursery class. Hij zal op woensdag en zaterdag samen met zijn moeder bij DISC les gaan krijgen en zijn moeder is gevraagd om door de weeks verder met hem te oefenen zodat hij in ieder geval wat basis kennis heeft op moment van naar school kunnen.

Het laatste bezoek van deze drukke week was een gesprek met de chief van het dorpje Kyeleni. De chief die verantwoordelijk is voor het gezin uit Ndulya. De zestienjarige Grace die bijna twee weken geleden bevallen is van dochter Ellen, dreigt te ontsporen. De voogd, de voormalige buurvrouw van haar overleden moeder Rose, die haar in huis genomen had en verzorgde als een eigen dochter, kreeg het zwaar te verduren toen Grace weer in contact kwam met de verkeerde vriendinnen. Ook de twee oudere zussen van Grace, die tot net na de bevalling niets van zowel Grace, de baby als de buurvrouw wilden weten, begonnen zich ermee te bemoeien en te stoken. Resultaat is dat Grace met haar baby is weggelopen bij haar voogd en haar intrek bij haar zus heeft genomen. De angst dat Grace hierdoor ontsporen zal is groot en de kans dat ze terug zal gaan naar school is miniem.
Inmiddels is een hulptraject gestart en wordt er door de officier van de kinderbescherming gekeken naar een opvangmogelijkheid bij een instelling voor tienermoeders en hun baby’s waarbij zij hun schoolopleiding af kunnen maken. De chief gaat in gesprek met de familie. Er blijkt nog een zus van de moeder Rose te leven en de chief gaat kijken naar mogelijkheden binnen de familie.

Tot zover de werkzaamheden van deze week. Vrijdagavond ben ik met de matatu en bus vertrokken naar Mombasa om daar een paar projecten te bezoeken. Het verslag van die week volgt….:)