Als ambassadeur van stichting Circle4life heb ik tussen 16 en 31 augustus twee weken meegereisd naar de diverse projecten van Circle4life in Kenia. Lees hieronder het dagboek wat daarvan is bijgehouden.

Ndakaini Kenia, dag 15 van 15. Over thee, een dam en wat een prachtig land Kenia is.
Voordat ik aftrap met het laatste bericht, wil ik eerst de nieuwe sponsors, die zich naar aanleiding van het bericht van gisteren hebben aangemeld, bedanken. Welkom in de cirkel. Maar er is nog plek genoeg, dus waar wacht je op.
Mijn laatste dag in Kenia bestond uit een teamuitje. Dat wordt, voor alle duidelijkheid, niet vanuit de stichting betaald. Elke euro die Stichting Circle4Life binnenkrijgt gaat namelijk naar de projecten.
De afgelopen weken heb ik hier verslag gedaan van schrijnende gevallen, maar Kenia is gewoon ook een heel mooi land.
We kwamen gelukkig in een corruptievrije zone onderweg naar een theeplantage die we bezochtten en dat theeplukken moest natuurlijk even uitgeprobeerd worden. En daarna zijn we naar de Ndakaini dam geweest. Prachtige uitzicht vanaf de plek waar we geluncht hebben.
Morgen om 4:30 richting vliegveld en weer terug naar Amsterdam.
Allemaal bedankt voor het lezen van de verslagen. Vanaf nu neemt Ellen het stokje over. Als je op de hoogte wilt blijven van haar activiteiten, like dan de Facebookpagina van de stichting.
We doen het voor hen, door u, met ons..

Maendeleo Kenia, dag 14 van 15. Over een jongen die niet kan praten en dat we het niet alleen kunnen.
Charles kan niet praten. Hij is niet doof, er is niets mis met zijn stem en hij is verstandelijk honderd procent gezond. Waarschijnlijk is het een psychisch probleem. Zijn broertje en zusje kunnen wel praten. Charles staat op de wachtlijst voor spraakles en hoe langer dat duurt, hoe kleiner de kans wordt dat hij ooit goed zal praten. Wij geven er de voorkeur aan om hem naar school te laten gaan. Helaas hebben we niet de financiele middelen om beide te doen.
Gehandicapte kinderen worden hier onder het tapijt geveegd. De dove Joseph, de verlamde Felix, de tweeling Faith en Mercy met hun klompvoetjes, de spastische Paul en Joshua die getroffen is door hersenverlamming. Stichting Circle4life haalt deze prachtige, opgewekte en altijd vrolijke kinderen onder het tapijt vandaan en geeft ze zicht op een toekomst. Help je mee?
Dit was het laatste verslag. Morgen hebben we een teamuitje (wordt niet vanuit de stichting betaald) en zondag kom ik alleen terug. Ellen gaat hier nog drie weken aan de slag. Wil je de verhalen blijven volgen? Like dan de Facebookpagina van Stichting Circle4life en je wordt automatisch op de hoogte gehouden.
Ik hoop dat ik de afgelopen twee weken een beetje inzicht heb kunnen geven in wat we doen en waar we voor staan. Zoals eerder vermeld; elke euro gaat direct naar de projecten. En je kan op de website precies zien wat er met je geld wordt gedaan. Word je sponsor (vanaf 5 euro per maand) dan ontvang je een nieuwsbrief. Wat zou het mooi zijn als we de afgelopen twee weken voor iedere like op Facebook vijf euro hadden gekregen. Niet voor ons, maar voor John, Stephen, Pauline, Anthony, Felix, Christine, Mophat, Wambua, Monica, Kevin, Beatrice, David, Mike Tyson (ja echt), Samuel, Mary, Doughlas, etc etc.
Want zoals een Keniaans gezegde luidt: Een vriend is iemand die het lied in je hart kent en het voor je kan zingen als je zelf de woorden vergeten bent.
Hebben we je getriggerd? Meld je aan als sponsor op websitewww.circle4life.nl of maak je eenmalige donatie over naar NL12INGB0005368172. Get into the circle and join 4 life!

Baringo Kenia, dag 13 van 15. Over onbegaanbare paden en een prachtig uitzicht
Francisca is een alleenstaande moeder met zeven kinderen. Ze woont ergens in de bergen. Als je niet weet waar dat is, is ze onvindbaar. Een van de velen Kenianen in ruraal gebied die officieel niet bestaan. Dit soort projecten is eigenlijk waar Stichting Circle4Life voor staat. Gezinnen met kinderen die zonder ons hulpeloos en wanhopig zijn.
Maar eerst moesten we er zien te komen. Want de boda boda's durven dit zelfs niet aan. Knap dat je hier vorig jaar met je slippers hebt gelopen,Charlotte. De kinderen zaten netjes op ons te wachten.
Voor Francisca hebben we, met dank aan de Soroptimistclub Alphen aan den Rijn, een huis gebouwd. Je ziet het op de vierde foto op de achtergrond. Op de voorgrond staat het oude huis.
Moet je voorstellen dat de bouwmaterialen over hetzelfde terrein aangeleverd zijn. Verder zorgen we ervoor dat de kinderen naar school gaan. Voedsel e.d. kunnen ze zelf opbrengen.
Vlak voordat we weggingen moest David met mijn pet en zonnebril op de foto.

Nairobi Kenia. Dag 12 van 15. Over voetproblemen en een heel bijzondere dag
Hoi. Ik ben Lilian. Vandaag heb ik zo'n bijzondere dag meegemaakt. Ik moest naar het ziekenhuis en mijn mama en ik vertrokken al om vijf uur. We werden met de boda boda, zo'n brommertje weet je wel, opgehaald. Daarna mochten we in de Matatu. En in Thika ontmoetten we de blanke vrouw, hoet heet ze ook alweer? O ja, Ellen. Zij is aardig en spreekt zelfs mijn taal. Er was ook een blanke man bij, maar ik weet niet meer hoe hij heet. Ik verstond hem niet en hij zat steeds maar een beetje naar me te glimlachen en dan glimlachte ik maar terug. Waarom ik naar het ziekenhuis moest? Ik heb drie jaar lang ongelooflijk pijn onder mijn voeten gehad. Zo erg zelfs dat ik niet meer kon lopen en dus ook niet naar school kon. Toen heeft de stichting van Ellen, uhmStichting Circle4Life mij naar het ziekenhuis gestuurd, maar die wisten niet wat het was. Maar de mensen van de stichting gaven niet op en toen gingen we naar het grote ziekenhuis in Nairobi en kreeg ik een speciale zalf. En nu gaat het een stuk beter met me en kan ik weer gewoon lopen. Af en toe moet ik terug voor controle en krijg een nieuwe zalf. Dat vind ik leuk, want dan mogen we in een grote bus. Kijk maar op foto en in de stad is het altijd zo druk. En als we klaar zijn krijgen we patatjes met een worstje. Het waren er zoveel dat ik het niet op kon, maar wat ik over heb, heb ik bewaard en neem ik mee voor mijn broertjes en zusjes. Ellen had ook wat voor mijn broertjes en zusjes bewaard, maar die man had alles opgegeten, tja.
Daarna gingen we naar huis in een matatu, maar er was politiecontrole en die busjes zijn niet meer zo goed. Het busje probeerde de politie te ontwijken en we gingen heel hard rijden met de politie achter ons aan. En wij gingen harder en toen moesten we ons verstoppen. Maar gelukkig was Ellen bij me en die man, maar die maakte alleen maar foto's.
En toen we bijna thuis waren, kreeg ik ook nog nieuwe kleren. Pf, wat een superdag.

Kyeleni Kenia. Dag 11 van 15. Over klompvoetjes, tweelingen en een superdankbare moeder
Faith en Mercy zijn een tweeling met een genetische afwijking waardoor zij onder andere klompvoeten hebben. Dan staan de voeten dus volledig achterstevoren. In 2012 kwam Ellen deze kinderen op straat tegen. Toen is een lang traject gestart waaronder een zware operatie door Italiaanse chirurgen die een keer per jaar voor niets werken. Wij betaalden het verblijf en de nazorg. Ook de schoolkosten zijn voor onze rekening. Uiteraard moest de uiterst gastvrije vader even met "de boss" op de foto, waarna ook het hele gezin op de foto ging. De spitse gezichtjes horen bij de afwijking.
Het tweede bezoek was bij baby Pauline. Haar moeder overleed twee dagen na de geboorte. Haar benen zwollen op en onderweg naar het ziekenhuis overleed ze. De oma, die zelf nog een kind van twee had, nam de zorg op zich. Ze kunnen in hun eigen levensonderhoud voorzien, maar babyvoeding was teveel gevraagd. Om te voorkomen dat Pauline hersenbeschadiging zou oplopen door ondervoeding springen we bij. Zodra dat gevaar voorbij is, laten we haar los. Natuurlijk moest Pauline even vastgehouden worden.
Het laatste bezoek was bij Miriam, de moeder van het gezin waar we gisteren tegenaan liepen. We ondersteunen haar met voedsel. Dat is dan geen pot pindakaas of twee volkoren broden. Nee, dat zijn bonen, rijst, meel etc etc. Ook brachten we kleding. De glimlach en de glinstering in de ogen van een vrouw die door een diep diep dal gaat, zeggen meer dan duizend woorden.

Makutano Kenia. Dag 10 van 15. Over een nieuwe uitdaging en baby's 
Vanochtend eerst kleren gaan uitdelen bij oma Beatrice. Zij zorgt voor de zeven kinderen van haar twee aan aids overleden dochters. De ene vader is ook aan aids overleden en de ander is met de noorderzon vertrokken, Terwijl we daar stonden kwamen andere kinderen kijken. Ellen gaf hen ook kleren en bij navraag bleek dat een potentieel nieuw project te zijn. Oma Beatrice alarmeerde de moeder die meteen naar ons toe kwam. Zij was getrouwd, maar haar man mishandelde haar en de kinderen. Nadat hij probeerde twee van haar zoons te vergiftigen, was ze het zat en vertrok. Beter een arm leven dan een leven vol geweld. Ze werkt fulltime en verdient 5 euro per week. We hebben besloten haar in ons voedselprogramma op te nemen en morgen wordt er een intake gedaan om te zien wat we nog meer kunnen doen. Gelukkig hebben we, naar aanleiding van de berichten van vorige week, een aantal nieuwe sponsors erbij en kunnen we haar meteen helpen. Hartelijk dank daarvoor.
Daarna vertrokken we naar Alfonce. Een jongen waarbij een fistel uit zijn buik groeide ter hoogte van zijn navel. Toen we hem net ontmoetten, was hij broodmager. We hebben het gezin een tijd ondersteund, maar het gaat zo goed met hen dat we hen langzaam los gaan laten. Alleen voor de medisch kosten blijven we betalen. De planning was dat het een kort bezoek zou zijn, maar de oudste zus van Alfonce had een baby. En probeer vrouwen maar eens mee te krijgen bij een baby vandaan. 
Daarna gingen we naar het gezin van David. Vier kinderen die alleen in een huis wonen. De moeder overleed in 2008 en de dag na de begrafenis pleegde de vader zelfmoord. We hebben hun huis opgeknapt en we zorgen dat ze naar school gaan, Maar kijk maar eens goed naar de uitdrukking op het gezicht van David. Sommige dingen kun je niet repareren.

Donyo Sabuk, dag 6 van 15. Over voetbalshirts, computers en het team
Vandaag heb ik 's ochtends computerles gegeven aan tienermoeders bij een bevriende lokale stichting. Deze stichting heeft ook een eigen voetbalteam en voor hen hadden we voetbalshirts meegekregen van Oppelaar Profile Tyrecenter. De jongens wilden wel even trots poseren. 's Middags waren de mannen aan de beurt en die wilden bijgespijkerd worden over Excel. Van 14:00 tot 17:00 in een bloedheet hok uitleg gegeven en oefeningen gedaan.
Ellen en Margerete waren ondertussen naar Wairimu, de moeder van de jongen die we uit de gevangenis hebben gered afgelopen maandag. Meer daarover later op de Facebook pagina van Stichting Circle4Life.
Als laatste wil ik jullie voorstellen aan het Circle4life team in Kenia. Victor, verantwoordelijk voor de bouwprojecten en financien en Margarete. Zij is verantwoordelijk voor alle onderwijsprojecten, de medische projecten en de councelling van de projecten. Daarnaast spoort zij nieuwe projecten op. De mensen hier kennen de stichting en melden zich bij Margerete als ze hulp nodig hebben of als ze iemand kennen die hulp nodig heeft. Inmiddels hebben we een behoorlijke wachtlijst waar gezinnen met kinderen op staan die dringend geholpen moeten worden. Veel van de lezers hier steunen ons al. Voor degene die dat nog niet doen; je kunt ons helpen door een eenmalige donatie op NL12 INGB 0005368172. Of, beter nog, door ons maandelijks te steunen vanaf Euro 5,= per maand. Zoals je ziet zijn we heel transparant. Verhalen als deze vind je terug op onze website en je ziet precies waar je geld naartoe gaat. En we hebben geen overheadkosten. Om een voorbeeld te geven; reizen, zoals die van ons nu, worden nooit vanuit de stichting betaald. Wij vinden namelijk dat elke gesponsorde euro direct naar de projecten moeten gaan. Dus step into the circle and join us.
We gaan nu drie dagen op safari en maandag gaan we er weer vol tegenaan.

Gatanga - Kenia. Dag 4 van 15. Over een bijna huwelijksaanzoek en een stevig gesprek
Vanochtend bezochten we oma Mary. Zij heeft de zorg over Joseph en John. Na een hersenvliesontsteking is Joseph doof geworden. Zijn ouders konden daar niet mee leven, vertrokken en zijn niet meer teruggekomen. Mary's man is constant onder invloed van alcohol en mag van Mary niet meer thuis te komen. Eerst woonde ze in een klein en armetierig huisje, maar Stichting Circle4Life bouwde voor haar een nieuw huis. De kinderen gaan door ons naar school en doen het goed. Voor een doof jongetje is dat heel bijzonder. De meesten worden weggestopt. De kinderen uit de buurt wilden maar al te graag poseren en Oma Mary wilde per se met mij op de foto. Ze vond mij de knapste blanke man die ze ooit gezien had. Dat was niet zo moeilijk. Ik ben de eerste blanke man die ze ooit heeft gezien.
's Middags gingen we op bezoek bij Waweru van 83 jaar oud. Hij is de vader van twee kinderen van inmiddels 14 en 12. ZIjn vrouw is door haar eerste man bij hem weggehaald toen de kinderen 1 en 3 waren. Haar ex man had een bruidsschat betaald en zijn familie accepteerde het niet dat zij bij hem wegging. Een paar jaar terug was hij door zijn leeftijd niet meer in staat voor de kinderen zorgen. We hebben ze in een kindertehuis geplaatst en Waweru zit in ons voedselprogramma. Hij krijgt voor Euro 18,= eten en daar kan hij een maand van leven. Onlangs lag hij dwars toen hij moest meewerken om voor de kinderen een geboortecertificaat te krijgen wat nodig is voor school. Waarom zouden de kinderen naar school gaan? Hijzelf heeft ook geen opleiding en ook altijd eten gehad. Hij was even vergeten dat wij voor dat eten zorgen. Ellen en Margarete (de maatschappelijk werker die voor ons werkt) hebben in een stevig gesprek duidelijk gemaakt dat het zo niet werkt. Als dank kregen we avocado's mee die op zijn compound groeien.
Morgen geef ik computerles aan vijfentwintig vrouwen van een lokale stichting. Ik ben er nu al zenuwachtig voor.

Kitambasya - Kenia. Dag 3 Over keuzes maken
Het is hier winter en dus tussen de 20 en 25 graden, Dan moet je je wel warm kleden en een muts op. Voor je het weet, heb je bevriezingsverschijnselen. De vaste ontmoetingsplaats met onze veldwerkers is Donyo Sabuk, een stadje met veel zand en veel handel.
Ons eerste bezoek was bij Patricia. Zij heeft aids, twee kinderen en een zusje van veertien met het Downsyndroom. Anderhalf jaar geleden ontmoetten we haar voor het eerst, uitgemergeld en letterlijk op sterven na dood. We zijn een kleine stichting en moeten soms moeilijke keuzes maken. Investeren we in haar met het risico dat we veel geld uitgeven voor niets? Of geven we haar een kans wetende dat we dan all-the-way moeten gaan. Je kan dan niet halverwege afhaken. We kozen voor het tweede en het gaat goed. De ziekte is nu stabiel. Terwijl we bij Patricia waren, kwamen andere kinderen kijken. Ze hebben bruine plekken in hun haar, wat betekent dat ze ondervoed zijn. Maar ze hebben ouders die gezond zijn en gewoon kunnen werken. Dus kiezen we er hier voor deze gezinnen niet te helpen. Hoe hard dat ook is. Er zijn mensen die nog hulpelozer zijn en die onze hulp harder nodig hebben.
Daarna bezochten we het gezin van oma Jane. Zij zorgt voor drie kleinkinderen. Hun moeder heeft hen jaren geleden verlaten en hun vader liet hen niet lang daarna achter op de markt omdat zijn nieuwe vriendin de kinderen niet wilde. Op het moment dat we het gezin vonden, was van het huis niet veel over. De kinderen liepen al drie maanden in dezelfde kleren, kregen hooguit eenmaal per twee dagen een maaltijd en ze gingen niet naar school. Met een gedeelte van het geld dat de lezing van Marcel van Driel en Gerard Kemkers, waarvan de opbrengst volledig naar Stichting Circle4Life ging, hebben we het huisje na een inbraak gerenoveerd. De kinderen gaan nu naar school en doen het daar erg goed. We kregen Engelstalige boeken mee van Clavis Uitgeverij. De leergierige Julius dook meteen in het planetenboek van Margot Senden.

Donyo - Kenia. Dag 2 van 15. Tussen de koffiebonen en kennismaking met de Keniaanse cellen
Vanochtend een bezoek gebracht aan Stephen, een doof jongetje die ergens in de middle of nowhere woont op een koffieplantage. Om daar te komen moet je achterop een boda boda (taxi-brommer) over een weg waar Jeffrey Herlings (wereldkampioen motorcross) een hele kluif aan heeft. Stephen zit in het onderwijsprogramma van Stichting Circle4life en gaat naar een dovenschool. Deze dure vorm van onderwijs kunnen zijn ouders, die verder volledig voor zichzelf zorgen, niet betalen. Een stel buurkinderen die op het vreemde bezoek afwam, vond het erg interessant om op de foto te gaan. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt. En toen ze zichzelf op het beeldscherm van de camera terugzagen, was het dolle pret.
In de middag bezochten we de sloppenwijk Kiandutu. Tienduizenden mensen zitten hier op elkaar gepropt in huisjes van golfplaten. We steunen daar een gezin van een alleenstaande moeder met vijf kinderen. Toen we daar aankwamen, was ze hevig ontdaan omdat haar zoon van zestien de vorige dag ten onrechte was opgepakt voor drugsbezit en hem een gevangenisstraf van acht jaar boven het hoofd hing. We besloten naar de gevangenis te gaan. Daar zat Jozephat in een donkere cel opeengestapeld met nog een stel criminelen. We voerden een indringend, emotioneel en uitvoerig gesprek met de officer van dienst. Er viel niet te onderhandelen. Drugsbezit is een zwaar vergrijp en de rechtszaak was de volgende ochtend. Maar toen we vijftig euro tevoorschijn toverden, veranderde het een en ander. Degene die tegelijk met Jozephat was opgepakt had ineens toegegeven dat hij alleen had gehandeld. Een uur later kregen we de jongen, die nog in een lichte vorm van shock verkeerde, mee naar huis.

Thika - Kenia, Dag 1 van 15. Wit is zwart en zwart is wit
Om de projecten van onze Stichting Circle4Life te bezoeken verblijven Ellen en ik in ons appartementje midden in Thika, na Nairobi en Mombasa de derde stad van Kenia. In het gebied waar wij wonen, komen zelden blanken. Onze eerste wandeling van het appartement naar de weg, was een ware sensatie voor de kinderen van de plaatselijke bevolking. We werden nagekeken alsof we aliens waren. Een man haalde snel zijn kinderen uit huis zodat ze ons konden bekijken. Een bekende die Ellen gedag kwam zeggen, had haar tweejarige dochtertje meegenomen. Het kind schrok zo verschrikkelijk van die twee spierwitte gezichten dat ze het op een schreeuwen zette. Dat stopte pas toen ze op meer dan honderd meter afstand van ons was. Het meisje dat naast mij in de Matatu (een busje waar 16 mensen in kunnen, maar waar er 22 in zaten) zat, bleef opzij kijken en vriendelijk naar me lachen. Het zal vast niet vanwege mijn oogverblindende schoonheid zijn geweest.
Vandaag is het zondag en dus is het rust. Morgen begint het echte werk. Wordt vervolgd.