Wat is er nou mooier? En al helemaal de lach van een kind wat een paar maanden geleden nog was opgegeven.
Zwaar ondervoed was baby Mary opgenomen in het ziekenhuis van Kilimambogo. De kleur van de weinige haartjes was vervaagd naar bruin. Huilen deed ze inmiddels niet meer, daar had ze de energie niet meer voor. Zes maanden oud en 2,9 kg. Inmiddels verblijft ze al weer een paar maanden in de opvang naast het ziekenhuis waar ze verzorgd wordt door twee geweldig lieve zusters. Cecilia en Eunice. En er is een ontzettend gedreven maatschappelijk werkster die verantwoordelijk is voor de 31 kinderen die in de opvang bij het ziekenhuis wonen. Kinderen die als jonge baby in het ziekenhuis zijn achtergelaten, overgebleven zijn nadat de ouders aan aids zijn overleden of door de politie gevonden zijn op straat. Zeer gemotiveerde medewerkers die tegen een erg laag salaris dagelijks de kinderen een warm thuis geven. Inkomsten zijn er niet en ze zijn afhankelijk van donaties en geschonken goederen. Baby Mary is een van hen zolang de situatie thuis niet verantwoord is.
 

Zaterdag 11 februari hebben we hen bezocht in de woonunit. Een stralende baby keek met grote donkere kijkers de wereld in. Een blije baby, die voor de eerste keer gelachen heeft nadat zuster Cecilia haar kietelde. Inmiddels is ze acht maanden en weegt ze 4,9 kg.
We hadden babykleertjes en speeltjes die ik vanuit Nederland gekregen had, meegenomen. Voor het eerst in haar leventje had ze een tutteldoekje vast en geloof het of niet, ze wist meteen wat de bedoeling was.

Na het bezoek aan Mary zijn we doorgegaan naar de afdeling waar de zwangere en net bevallen vrouwen verblijven. We werden voorgesteld aan Paulina een jonge vrouw die in het ziekenhuis verblijft in afwachting van de bevalling. Het is haar derde kindje en alle drie de kinderen zijn geboren na verkrachting van deze vrouw. Zij lijdt aan epilepsie en is tijdens een aanval waarbij ze regelmatig het bewustzijn verliest, verkracht en alle keren hierdoor zwanger geraakt. Het eerste kindje is vijf en verblijft bij de grootmoeder. Het tweede kindje is overleden en dit derde kindje wil ze niet hebben. Ze heeft een paar jaar geleden een ernstige verbranding aan haar handen gehad en een van haar handen is totaal verminkt. Haar vingers zijn aan elkaar versmolten en het is een soort stompje wat overgebleven is. Ze kan niet voor de kinderen zorgen en heeft ook geen geld om voor ze te zorgen. De baby gaat na de geboorte naar de opvang bij het ziekenhuis en wij gaan proberen om te regelen dat deze vrouw (anoniem) in aanmerking komt voor sterilisatie zodat haar verder leed wordt bespaard.

Maandag is het project “Doughlas” weer verder opgepakt. Eerst een bezoek aan de school van Doughlas. In het vorige bericht heb ik hier meer over verteld. Vandaag hebben we alle kinderen bezocht en de klas versierd met de posters die via Clavis Uitgeverij waren gedoneerd, tezamen met heel veel Engelstalige boeken voor de kinderen in de klas. Het was een groot succes. De kinderen zagen voor het eerst in hun leven boekjes en konden bijna niet wachten tot ze uiteindelijk zelf mochten kijken.

      Daarna is ook het huis bezocht en is er gesproken met de vader en moeder. De hygiene in het huis moet beter, de vader is nog steeds beperkt in zijn lopen doordat zijn been nog niet hersteld is en loopt nog steeds met krukken. Hij is maanden geleden betrokken geweest bij een motorongeluk waarbij hij is aangereden. Mogelijk dit weekend gaat de jeugd van DISC samen met het Circle4Life team de vader helpen om de oude maïsplanten te verwijderen en de grond klaar te maken voor het planten van nieuwe zaden. Het moet nu gedaan worden omdat over een paar weken het regenseizoen gaat beginnen. Daarnaast is er nog een bed voor Doughlas gekocht. De matras die voor hem was aangeschaft, lag op de cementvloer en deze was helemaal nat en dus niet gezond voor het mannetje. Bovendien is er voedsel gedoneerd zoals rijst, bonen, meel en kookolie omdat er door het ontbreken van inkomen geen voedsel gekocht kan worden. Gelukkig beschikken ze wel over fruit, wat in deze tijd van het jaar, veel voorhanden is.

Dinsdag staat een bezoek aan het gezin van Felix op het programma om te kijken wat we hier verder nog kunnen betekenen. De rolstoel staat helaas nog in Nederland omdat het niet te regelen viel via KLM om deze mee te nemen. Mochten er nog bedrijven of mensen zijn die ideeën hebben om de stoel zo snel mogelijk in Kenia te krijgen, laat het alsjeblieft weten! Het is dringend nodig en u doet het voor een ander, u doet het voor hem. Een klein vijfjarig, enorm vrolijk ventje wat recht heeft op een toekomst!