Home visits, gesprekken, afspraken met chiefs, met artsen, het volgt elkaar in zeer rap tempo op. De dagen beginnen vroeg en zijn lang, vermoeiend, stoffig en warm. Meestal wordt het een rit per matatu (soort taxi busje waar normaal gesproken 14 mensen in mogen maar waar ze er hier regelmatig over de 20 ingepropt krijgen). Het weinige Swahili wat ik spreek, opent vele deuren. Het wordt enorm gewaardeerd en men is altijd bereid te helpen. In de afgelopen week zijn er weer een aantal nieuwe projecten toegevoegd aan het hulpprogramma door Circle4Life/DISC. Doordat de berichten te lang gaan worden, zullen we er een paar uitlichten. De intake procedure is aangescherpt en er moet goed overwogen worden of hulp wel of niet verleend gaat worden. Soms zijn er erg schrijnende gevallen maar is het gezin te lui om mee te werken en al helemaal als blijkt dat er al eerder hulp verleend is, volgt uiteindelijk toch de beslissing dat de prioriteit uitgaat naar een gezin wat wel bereid is mee te werken.

Vorige week begonnen we met het opknappen van het huisje van Cucu Marieta, oftewel oma Marieta. Een tanig, klein vrouwtje wat overdag langs de kant van de zandweg in het centrum van Donyo zit met een kraampje van ongeveer een vierkante meter om daar haar groente te verkopen. Het huisje meet niet meer dan drie bij drie meter en hier leven Marieta, haar man en hun twee kleinkinderen. Haar dochter, de moeder van de twee kinderen, is in augustus 2010 overleden en er was geen vader. Sinds die tijd zorgt zij voor haar kleinkinderen. Het huisje is zo klein dat er naast het bed voor oma en opa geen tweede bed inpaste en de kinderen sliepen al anderhalf jaar zittend op de bank. De opa werkt (door zijn leeftijd) niet meer en het weinige wat er binnenkomt uit het werk van oma, is niet voldoende om het huisje aan te pakken. We besloten hen een handje te helpen en hebben samen met het DISC team het huisje helemaal leeggehaald, schoongemaakt en opnieuw ingedeeld. We hebben een stapelbed laten maken zodat de kinderen eindelijk een bed hebben om in te slapen. Laken en deken erop, klamboe eroverheen en gordijn als afscheiding tussen het slaapgedeelte en het woongedeelte. De oma straalde van oor tot oor en liep neuriend rond tussen de oude spullen die buiten waren blijven staan. Ze had besloten haar bed te geven aan iemand die geen bed had. Tenslotte hadden wij haar geholpen, zei ze, dus waarom zou zij nu niet een ander helpen? Een oma met het hart op de juiste plek.
 

Vorige week dinsdag zijn we afgereisd naar Gatanga, een plaats midden tussen de koffieplantages. Een lange rit met de matatu over een weg die omhoog klom. Het uitzicht was adembenemend mooi en ook de omgeving was groen. De huisjes langs de weg waren vervallen. Een overblijfsel uit een eens welvarende tijd, afgebrokkelde stenen, betonnen huisjes waarvan de kleuren vervaagd waren. We stopten na een rit van ongeveer dertig minuten en vervolgden onze weg naar een zandpad wat naar beneden liep. Aan het eind van het pad dook een vervallen en kapot huis op. De voorzijde deels voorzien van stukken gerafeld plastic die grote gaten in de muur verhulden. De zijkant van het huis was opnieuw opgetrokken uit klei en takken. Een verroeste plaat hing aan het dak, met wit krijt stond erop geschreven ‘Welcome home’. We liepen om het huis heen en ontmoeten de bewoner van het huis. Waweru Thiongo. Een oude man, geboren in 1932, daar wonend met zijn twee jonge kinderen van negen en elf. Ze waren geboren uit zijn derde huwelijk, echter de moeder van de twee was ruim zeven jaar geleden teruggehaald door haar eerste man. Hij had ‘dowery’ (bruidsschat) aan haar ouders betaald en eiste haar terug. Ze ging, de kinderen achterlatend bij de man. Het valt hem erg zwaar om voor het meisje (9) en de jongen (11) te zorgen en het kost hem moeite om hen te kunnen voeden en de schoolkosten op te kunnen brengen. Het huisje staat op instorten en de situatie is niet erg veilig en gezond. Van binnen is het huisje opgedeeld in een soort voorkamer en achterkamer waarin links en rechts een bed staat. In het ene bed slaapt de oude man, in het andere bed broer en zus. Een niet erg prettige situatie ook gezien de leeftijd van de jongen nu. Na gesprekken met de vader kwam naar voren dat hij zich zorgen maakt over hoe het verder moet, over hoe het met de kinderen moet als hij er niet meer is maar ook over de veiligheid van het huis. Door de grote gaten is het erg eenvoudig om overvallen te worden maar ook slangen en ander gedierte kunnen ongehinderd naar binnen. We besloten de chief in te schakelen en zijn bij hem op bezoek geweest. Samen met de assistent chief, die werd opgeroepen, zijn we opnieuw bij de vader langsgegaan een dag later en gaan we nu kijken of de kinderen in een kindertehuis geplaatst kunnen worden tot ze achttien zijn. De assistent chief gaat de geboortebewijzen regelen en zodra dit rond is, gaan we een nieuw huisje bouwen waar de vader kan blijven wonen. Er zullen aparte kamers gemaakt worden voor het meisje en de jongen en de kamer van het meisje zal afgesloten kunnen worden. De chief garandeert ons, en heeft samen met de vader en de halfbroer ervoor getekend, dat het huis overgaat op de twee kinderen op het moment dat de vader komt te overlijden. Hij zal erop toezien dat het niet door anderen in gebruik genomen zal worden. Morgen staat een afspraak gepland met de assistent chief om een tweetal kindertehuizen te bezoeken in de omgeving van het huis om te kijken of ze daar geplaatst kunnen worden. De vader zullen we de komende tijd blijven ondersteunen met basis voedsel.

Anthony woont in Baringo. Officieel hetzelfde dorp als waar Doughlas vandaan komt, alleen ligt de compound van Anthony kilometers verderop. We ontmoeten Anthony op school. Donyo Coffee Primary School. Anthony is zestien jaar oud en zit in klas 7. Hij had eigenlijk in klas 8 horen zitten, vertelde hij ons maar hij kon de kosten voor het examen niet betalen en was daardoor teruggezet. Nadat we toestemming van het hoofd van de school gekregen hadden, vertrokken we achterop de piki piki (brommer taxi) naar het gebied waar Anthony woont. Een monsterrit over een droge en opstuivende, rode zandweg. Rotsblokken en kuilen overal. Na een klein half uur konden we niet verder. Het gebied werd te ruig en we moesten lopend verder. Een smal pad kronkelde omhoog tussen doornstruiken en rotsblokken. Na een stevig klim kwamen we boven aan bij een compound die bestond uit een stenen huisje, een palmtakken hutje, een bed afgedekt door een ijzeren golfplaat en een kippenren. Overal om ons heen bomen die voor een zeer aangename schaduw zorgden. Achter de huisjes een maisveld wat leeggehaald moet gaan worden met het oog op de komende regenperiode.

Het thuis van Anthony. Hier woont hij samen met zijn zusje, oma en opa. De moeder van Anthony is ruim anderhalf jaar geleden overleden en zijn vader heeft de benen genomen met drie van de broertjes/zusjes en sindsdien ontbreekt ieder spoor. De oma en opa hebben het niet breed en sinds er een paar maanden terug nog een tante met tien kinderen bij is komen wonen, is het bikkelen. Anthony heeft geen kamer waar hij kan slapen. Zijn bed staat buiten maar omdat dit vaak te gevaarlijk is, mag hij tijdelijk bij de buren slapen. Hij heeft geprobeerd zijn eigen huisje te bouwen maar dit is door het ontbreken van de juiste materialen en kennis mislukt en ingestort. Anthony werkt om zijn eigen schoolkosten te kunnen betalen maar omdat de kosten om aan het examen mee te mogen doen, te hoog waren, is hij teruggezet van klas 8 naar klas 7. Een grote teleurstelling voor hem omdat hij met zijn zestien jaar graag door wil leren. Anthony heeft een probleem met zijn keel. Een dikke bult ‘siert’ zijn hals en ’s nachts met slapen doet het pijn. We besluiten hem te gaan helpen. Allereerst gaan we met hem naar het ziekenhuis om een diagnose te laten stellen omtrent de verdikking. Het blijkt een abses te zijn wat verwijderd moet worden. Maandag 5 maart moet hij geopereerd worden en Circle4Life gaat hem hiermee helpen. Verder hebben we besloten dat we zijn huisje opnieuw gaan bouwen en zorgen dat hij weer een dak boven zijn hoofd krijgt en een klamboe en matras voor zijn bed. De schoolkosten voor dit jaar gaan we voor onze rekening nemen en als hij volgend jaar de Primary School afgerond heeft, gaan we op zoek naar een sponsor die Secondary School voor hem wil gaan betalen. Een lieve, rustige jongen, die heeft laten zien dat hij verantwoordelijk is en graag wil leren en die de pech heeft niet uit deze situatie te komen. Hij verdient het, hij heeft het nodig. Wij kunnen het hem bieden.

Voor hen, door u, met ons!